Έχοντας χάσει ήδη αρκετές μάχες για την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, το υπουργείο στοχεύει αυτό το διάστημα στις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης θεωρώντας την αλλαγή της διαχείρισης του πανεπιστημίου (σε 8 καθηγητές, ένα φοιτητή και 6 τεχνοκράτες) κομβικό κομμάτι στον πόλεμο που έχει ανοίξει με τους εργαζόμενους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και το φοιτητικό κίνημα.
Όμως, μην σταματώντας να παλεύουμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου είναι σημαντικό να δούμε που αποσκοπεί μία κίνηση συγκρότησης αυτών των περίφημων συμβουλίων . Οι 8 καθηγητές θα προέλθουν από ψηφοφορία που θα συμμετέχουν μόνο τα μέλη ΔΕΠ ενώ οι 6 τεχνοκράτες (διευθυντές επιχειρήσεων-μάνατζερ) θα οριστούν απευθείας από το κράτος και το υπουργείο παιδείας. Τελευταίος και καλύτερος ο ένας φοιτητής που παραμένει απόλυτα αδιευκρίνιστο από ποιον θα οριστεί.
Βέβαια δεν είναι απλά η έλλειψη συμμετοχής σε μία εκλογική διαδικασία που μας ενοχλεί και ενός ψευτοδημοκρατικού δικαιώματος το οποίο καταπατάται, αλλά οι στόχοι της εκάστοτε κυβέρνησης που συγκροτείται κατά καιρούς η οποία σε συνεννόηση με το υπουργείο παιδείας έχει πάρει απόφαση από τις 24 Αυγούστου (ημέρα ψήφισης του νόμου) να αλλάξει ολοκληρωτικά το χαρακτήρα των ελληνικών πανεπιστημίων μετατρέποντάς τα σε επιχειρήσεις.
Στα πανεπιστήμια-επιχειρήσεις λοιπόν, τα 15μελή συμβούλια διοίκησης θα ελέγχουν τα οικονομικά των ιδρυμάτων και θα κρίνουν αν είναι παραγωγικά για να χρηματοδοτηθούν. Η κοινωνική θέση των φοιτητών ουσιαστικά καταργείται, καθιστώντας μας ως άμισθο εργατικό δυναμικό το οποίο για να εξασφαλίσει πιστωτικές μονάδες για ένα τίτλο σπουδών αναγκάζεται να παράγει έρευνα χρήσιμη για τις εταιρείες. Έτσι η γνώση, σαν ένα παραγόμενο προϊόν, χρησιμοποιείται για τα επιχειρηματικά πλάνα των μάνατζερ και αντί να προσφέρεται από την κοινωνία δωρεάν στους σπουδαστές, εξειδικεύεται και πωλείται για να είναι το πανεπιστήμιο παραγωγικό στις μέρες μας!
Απέναντι λοιπόν σε ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση που όποτε διακρίνει μορφές αντιστάσεις στις αντιδραστικές λειτουργίες του δεν θα διστάζει να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις καταστολής για να επιβάλλει τον καινούργιο του ρόλο είναι λάθος να αγιοποιήσουμε το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ή να θεωρούμε τους φοιτητές ως το μόνο θιγόμενο κομμάτι σε αυτά τα παράλογα σχέδια . Ήρθε η ώρα η διαχείριση να περάσει στα χέρια των φοιτητών και των εργαζόμενων του πανεπιστημίου που βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται και να απειλούνται με απολύσεις. Συμπορευόμενοι με τα υπόλοιπα θιγόμενα κομμάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας μπορούμε να κάνουμε τα σχέδια της κυβέρνησης και ενός συστήματος που παλεύει να διατηρηθεί μέσα στις τεράστιες αντιφάσεις του όχι απλά να μείνουν στα χαρτιά αλλά εφιάλτες απέναντι σε μία κοινωνία που αγωνίζεται και νικά!